Improvised Course and its Importance in this Tech Era for Educational Revolution
. Reputed institution like MIT, Harvard, Cambridge have focused around 70% for case studies, 20% for Projects, 5% for Lectures and 5% for Learning, the need of practical education is being realized by these institutions so every institution needs to realize it before it’s too late..
Today’s parents exhibit significant concern about their children’s future, and education has become a primary focus where they are unwilling to compromise. Regardless of their economic situation, parents aspire for their children to receive the best education possible, envisioning a bright future for them. I encountered a poignant example of this dedication during my time working in the construction sector about seven years ago. While networking with various individuals, I came across a mason who demonstrated remarkable commitment to his child's education. During a construction project, the mason sustained an injury to his hand and was taken to the hospital where he received basic treatment. He was advised to rest, so I requested the supervisor to allow him a few days off and make alternate arrangements for the work.
The following day, I saw the same mason working on-site despite his injury. When I asked him why he wasn’t resting, his response made a lasting impression on me. He explained that he and his wife were working hard to support their son’s education. He said that if he took two more days off, he would be unable to pay his son’s school fees. All his earnings went towards the fees, while his wife’s income covered their monthly expenses. I was surprised when he revealed that the monthly fee for his son’s education was around 15,000 rupees. His son was in grade 6 at a reputable school, and the mason’s vision was to ensure his child received a high-quality education. Although I have not seen him since, his words continue to resonate with me, highlighting the lengths to which parents will go to secure a good education for their children. This raises the question: are schools, colleges, and universities genuinely adapting to the evolving educational trends and maintaining a benchmark for quality education?
I doubt this is the case. The education system largely remains unchanged from previous decades, and I believe this traditional approach is inadequate in today’s tech-driven era. Institutions need to adopt advanced teaching methodologies that go beyond rote learning and exams. They should emphasize practical, hands-on experiences that teach students to try, fail, and persist. Institutions should integrate supplementary curricula that include practical life skills such as finance management, investment basics, communication skills, stress management, networking skills, anger management, and etiquette. Such subjects should be taught by professionals with real-world experience, ideally through partnerships with industry experts. This approach would ensure that students gain practical knowledge applicable to real-life situations.
Reputed institutions like MIT, Harvard, and Cambridge have recognized the need for practical education, focusing heavily on case studies and projects. These institutions allocate around 70% of their emphasis to case studies, 20% to projects, 5% to lectures, and 5% to learning. This practical approach should be adopted more widely to prepare students for real-world challenges. In developing countries, many teachers lack practical experience, which affects their ability to prepare students for professional life. I have noticed a gap in the readiness of new professionals entering the job market, as they often lack basic skills and tools required for their roles. For example, during an interview for a position at a reputed company in Singapore, I observed that fresh graduates are prioritized for their problem-solving potential and enthusiasm. However, they must be equipped with fundamental skills beforehand.
Industries expect employees to contribute value from day one and do not have time for basic training. Thus, it is crucial for institutions to provide this foundational knowledge and practical experience. Companies like Apple, Google, and Microsoft prioritize skills and character over formal qualifications, indicating that institutions should focus on developing these attributes in their students. The goal for educational institutions should be to build confidence, character, and practical skills in students. Secondary schools and colleges should serve as places for exploration and self-discovery, while universities should focus on practical skills, professional approaches, and real-world problem-solving. Institutions should adopt demonstration teaching methods, case study-based education, real projects, and entrepreneurial approaches. They should also enhance faculty training, establish partnerships with industries, and regularly update curricula based on industry needs.
If educational institutions embrace these changes, they can significantly impact students' futures, making them more competitive and capable in the professional world. This will not only benefit students and parents but also contribute to national development. Educational institutions must take their role seriously and engage with industry professionals to ensure their curricula remain relevant and effective.….
Nepali Version
शिक्षाको गुणस्तर र यसको प्रभाव: आधुनिक शिक्षा प्रणालीमा सुधारको आवश्यकता
आजको समयमा, अभिभावकहरूको आफ्ना सन्तानको भविष्यको बारेमा गहिरो चासो देखिन्छ। शिक्षा एउटा महत्वपूर्ण क्षेत्र बनेको छ जहाँ अभिभावकहरूले कुनै पनि प्रकारको सम्झौतामा जान चाहँदैनन्। मानिसहरूको आर्थिक अवस्थासँग कुनै पनि सम्बन्ध राख्न नसके पनि, उनीहरू आफ्ना सन्तानलाई उत्तम शिक्षा प्राप्त गराउन चाहन्छन् जसले भविष्य उज्ज्वल बनाउन सक्दछ।
म सात वर्षअघि निर्माण क्षेत्रसँग संलग्न रहेको बेला एक मार्मिक उदाहरणसँग परिचित भएको थिएँ। विभिन्न व्यक्तिहरूसँग नेटवर्किङ गर्दा, मैले एउटा माटो काम गर्ने व्यक्तिसँग भेट भएको थियो जसले आफ्ना सन्तानको शिक्षामा ठूलो समर्पण देखायो। निर्माण परियोजनाको क्रममा, माटो काम गर्ने व्यक्तिले आफ्नो हातमा चोट लाग्यो र उनलाई अस्पतालमा लगिएको थियो जहाँ उनलाई प्राथमिक उपचार दिइएको थियो। उनलाई विश्राम गर्न सल्लाह दिइएको थियो, त्यसैले मैले पर्यवेक्षकलाई उनलाई केही दिन विश्राम गर्न अनुमति दिन र कार्यको लागि वैकल्पिक योजना बनाउन अनुरोध गरें।
अर्को दिन, मैले त्यही माटो काम गर्ने व्यक्तिलाई कार्यस्थलमा काम गर्दै देखेँ। जब मैले उनलाई किन विश्राम नगरेको सोधें, उनको उत्तरले मलाई गहिरो प्रभाव पारेको छ। उनले बताए कि उनले र उनकी पत्नीले आफ्ना सन्तानको शिक्षा समर्थन गर्न कडा मेहनत गरिरहेका छन्। यदि उनले दुई दिन थप विश्राम गरे भने, उनी आफ्ना छोराको विद्यालयको शुल्क तिर्न असमर्थ हुने थिए। उनका सबै कमाइहरू शुल्कमा जान्छ भने, उनकी पत्नीको आम्दानी मासिक खर्चका लागि प्रयोग हुन्छ। उनका छोराको मासिक शुल्क लगभग १५ हजार रुपैयाँ छ र उनले छोरालाई गुणस्तरीय शिक्षा दिलाउनको लागि ठूलो सपना राखेका थिए।
यद्यपि मैले पछि उनलाई भेटेको छैन, उनका शब्दहरू अझै पनि मलाई स्मरण भइरहेका छन् र अभिभावकहरू आफ्ना सन्तानको शिक्षा र भविष्यको बारेमा कति गम्भीर छन् भन्ने कुरा प्रकट गर्छ। यसले प्रश्न उठाउँछ: के स्कूल, कलेज र विश्वविद्यालयहरू वास्तवमै विकासशील शिक्षाको प्रवृत्तिहरूसँग समन्वय गर्दैछन् र गुणस्तरको न्यूनतम मानक कायम राखिरहेका छन्?
म यो कुरा विश्वास गर्न सक्दिनँ। शिक्षा प्रणाली पुरानो र परम्परागत विधिहरूसँगै रहेको छ र यस प्राचीन दृष्टिकोणले आजको प्रविधि-प्रेरित युगमा विद्यार्थीहरूलाई पर्याप्त रूपले तयार पार्न सक्दैन। संस्थाहरूले अत्याधुनिक शिक्षण विधिहरू अपनाउनु आवश्यक छ जसले विद्यार्थीहरूलाई मात्र परीक्षा र अंक प्राप्त गर्न नभई प्रयोगात्मक अनुभव र जीवन कौशलमा ध्यान दिनुपर्छ।
संस्थाहरूले पूरक पाठ्यक्रम समावेश गर्नु आवश्यक छ जुन वित्तीय व्यवस्थापन, लगानीको आधारभूत ज्ञान, संचार कौशल, तनाव व्यवस्थापन, नेटवर्किङ कौशल, र शिष्टाचार जस्ता जीवनका वास्तविक कौशलहरूलाई समेट्नुपर्छ। यी विषयहरू वास्तविक विश्व अनुभव भएका विशेषज्ञहरूले शिक्षित गर्नुपर्छ, जसका लागि उद्योगका विशेषज्ञहरूसँग सहकार्य गर्न सकिन्छ। यसले विद्यार्थीहरूलाई व्यावहारिक ज्ञान प्रदान गर्नेछ जसले तिनीहरूलाई वास्तविक जीवनका समस्याहरूको समाधान गर्न मद्दत पुर्याउँछ।
प्रख्यात संस्थाहरू जस्तै MIT, Harvard, र Cambridge ले व्यावहारिक शिक्षाको आवश्यकता पहिचान गरिसकेका छन्, जसले केस स्टडीहरू र परियोजनामा ध्यान केन्द्रित गरेका छन्। यी संस्थाहरूले लगभग ७०% केस स्टडीहरू, २०% परियोजनाहरू, ५% लेक्चरहरू, र ५% सिकाइमा ध्यान केन्द्रित गरेका छन्। यो व्यावहारिक दृष्टिकोणलाई अरू धेरै संस्थाहरूले अपनाउनु आवश्यक छ ताकि विद्यार्थीहरूलाई वास्तविक चुनौतीहरूको सामना गर्न तयार पार्न सकिन्छ।
विकासशील देशहरूमा धेरै शिक्षकहरूले व्यावहारिक अनुभवको कमी छ जसले विद्यार्थीहरूलाई व्यावसायिक जीवनको लागि तयार पार्नको क्षमतामा असर पुर्याउँछ। मैले नयाँ पेशेवरहरूको तयारीमा एक अन्तर देखेको छु, जसमा तिनीहरू अक्सर आधारभूत कौशल र उपकरणहरूमा कमी देखाउँछन्। उदाहरणको रूपमा, सिंगापुरको एक प्रतिष्ठित कम्पनीको लागि एक अन्तर्वार्तामा मैले नयाँ स्नातकहरूलाई प्राथमिकता दिइएको देखेँ, जसले समस्या समाधान क्षमताको लागि मूल्यवान मानिन्छ। यद्यपि, तिनीहरूले आधारभूत कौशलसँगै तयार हुनुपर्छ।
उद्योगहरूले कर्मचारीहरूलाई पहिलो दिनदेखि योगदान दिन आशा गर्छन् र आधारभूत प्रशिक्षणको समय छैन। त्यसैले, संस्थाहरूलाई यो आधारभूत ज्ञान र व्यावहारिक अनुभव प्रदान गर्नु आवश्यक छ। कम्पनीहरू जस्तै Apple, Google, र Microsoft ले योग्यता भन्दा सीप र चरित्रलाई प्राथमिकता दिन्छन्, यसले संस्थाहरूलाई यी गुणहरूको विकासमा ध्यान दिन आवश्यक छ।
शिक्षा संस्थाहरूको लक्ष्य विद्यार्थिहरूलाई आत्म-संविश्वास, चरित्र र व्यावहारिक कौशल प्रदान गर्नु पर्छ। माध्यमिक विद्यालय र कलेजहरूले अन्वेषण र आत्म-पहिचानको स्थानको रूपमा काम गर्नु पर्छ, जबकि विश्वविद्यालयहरूले व्यावसायिक सीप, व्यावसायिक दृष्टिकोण र वास्तविक समस्याहरूको समाधानमा ध्यान दिनुपर्छ। संस्थाहरूले प्रदर्शनी शिक्षण विधिहरू, केस स्टडी आधारित शिक्षा, वास्तविक परियोजनाहरू र उद्यमिता दृष्टिकोणलाई अपनाउनुपर्छ। शिक्षण विधिहरूलाई प्रोत्साहन र सम्मान गर्न, उद्योगसँग साझेदारी र नियमित परामर्शको व्यवस्था गर्नुपर्छ र पाठ्यक्रमलाई प्रत्येक वर्ष अद्यावधिक गर्नुपर्छ।
यदि शिक्षा संस्थाहरू यी परिवर्तनहरूलाई अपनाउँछन् भने, विद्यार्थीहरूको भविष्यमा ठूलो प्रभाव पार्न सक्छ, जसले तिनीहरूलाई व्यावसायिक संसारमा थप प्रतिस्पर्धात्मक र सक्षम बनाउँछ। यसले विद्यार्थी र अभिभावकहरूलाई मात्र फाइदा पुर्याउँदैन, तर राष्ट्रिय विकासमा पनि योगदान पुर्याउँछ। शिक्षा संस्थाहरूले आफ्नो भूमिकालाई गम्भीर रूपमा लिनुपर्छ र उद्योगका विशेषज्ञहरूसँग संलग्न हुनु आवश्यक छ ताकि पाठ्यक्रम प्रासंगिक र प्रभावकारी रहोस्।